▲▲▲▲

Welkom Laatste Nieuws KUMPULAN Foto en Film Muziek Familie Albums Onze Veteranen Toen en Nu ... Historie Indische Cultuur Boeken Sociale Media Links Onze Nieuwsbrief Pasar Malam 2022 Contact

FAMILIE MAESSEN

Het is even geleden, maar de wat oudere Harderwijkers zullen het zich misschien nog herinneren. Eind jaren zestig leek het alsof ze uit het niets tevoorschijn kwamen; drie Harderwijkse zusjes uit een Indische familie, die plotseling zeer succesvol waren in de muziek, The Hearts of Soul.

Ze werden in 1970 voor Nederland afgevaardigd naar het Eurovisie songfestival, in die tijd een absolute publiekstrekker en scoorden diverse hits. Nu, ruim veertig jaar later staan de zusjes Maessen nog steeds op de bühne. Ze hebben veel meegemaakt, zijn er niet rijk van geworden maar kunnen wel terugkijken op een mooie carrière met hoogte- en dieptepunten.

En, hoewel ze al lang in het Brabantse Veghel wonen zijn ze Harderwijk nog niet vergeten.

De familie Maessen had, net als veel andere Indische families in die tijd, een heftige periode achter zich. De oorlog in Nederlands-Indië had hard toegeslagen en wat voor veel mensen een mooie toekomst leek, in duigen gegooid. Zo ook voor Jules Maessen, officier bij de Luchtmacht in Nederlands-Indië, die samen met zijn vrouw Dinah drie kinderen had; Ton, Jules en Bianca.

Vader Jules had het jappenkamp overleefd maar zag geen toekomst in de nieuwe Republiek Indonesië.

Samen met vrouw en kinderen scheepte hij zich in voor de overtocht naar Nederland, waar ze in 1950 arriveerden. Hun eerste woonplaats werd Zandvoort waar dochters Patricia en Stella in Pension De Schelp werden geboren. Jules was in Nederlands-Indië officier en kon in Nederland aan het werk bij de Koninklijke Landmacht, maar niet als officier. Hij moest, ondanks het feit dat hij specialist was, weer van onder af aan beginnen. Het gezin verhuisde naar Schoonhoven en in 1957 naar Harderwijk waar ze een huis kregen. Inmiddels waren Johnny, Frans en Eugene geboren en in Harderwijk kwamen daar Edwin, Lizzy, Sandra en Doreen bij. Eugene overleed bij zijn geboorte zodat het gezin elf kinderen telde. Ze kregen een hoekhuis aan de Evertsenlaan in een van de Oostenrijkse woningen. ´We waren een gezin met stapelbedjes´, zegt Bianca, die met warmte op die periode terugkijkt. Moeder Dinah Maessen was in een klooster opgegroeid en streng Katholiek.

Van ons werd verwacht dat we voorbeeldgedrag vertoonden, we waren immers kinderen van een officier. Draai je liever om en tel tot tien, dan dat je je laat kennen als je gepest wordt,’ was het credo. De regels waren streng, de straffen niet mis, maar de kinderen werden met liefde en zorg omringd.

Vader Jules poetste altijd de schoenen voor zijn kroost, zodat ze er fatsoenlijk bijliepen. Jules Maessen werd docent in het leger en was veel van huis. ‘Onze vader was veel weg’, vertellen de dochters. ‘Zondagsavonds vertrok hij en vrijdagavond kwam hij, na een week werken op deze of gene kazerne in Duitsland of Nederland, weer thuis. Langzamerhand klom hij weer op in de trage legerhiërarchie. Thuis voerde moeder Dinah met harde hand de scepter en hield het groeiende gezin in het gareel.

De kinderen gingen in Harderwijk naar de Dominicusschool waar door nonnen les werd gegeven.

Ook daar was weinig ruimte voor eigen initiatief en er heersten strenge regels en sancties. Thuis, aan de Evertsenlaan, was het een druk en gezellig huishouden. Moeder was altijd aan het koken en de kinderen hadden weinig luxe, maar elkaar. De oudste jongens begonnen, met een knipoog naar The Blue Diamonds, een bandje met de naam The Blue Minstrels, die Indo-Rock speelde. ‘Het gebeurde wel eens dat de zangeres niet kwam opdagen,’ zegt Bianca, ‘en dan zorgde ik, dat ik toevallig in de buurt was. Ik kan die nummers ook wel zingen,’ bracht ik dan voorzichtig naar voren. Met haar zusjes Patricia en Stella oefende ze, tijdens het afwassen’, hun zang en dat bleef voor vader Maessen niet onopgemerkt.

‘Voorzichtig begonnen we met optredens en zongen bekende nummers van andere artiesten.

Toen we eens in Amsterdam in een club optraden werden we opgemerkt door Kees van Kooten, die er voor zorgde dat we in een televisieprogramma kwamen. Dat was het tienerprogramma ‘Puntje, puntje, puntje’ gepresenteerd door Sonja Barend. We traden daar live op, in dezelfde uitzending met Deep Purple. Die waren toen voor het eerst in Nederland.

Vanaf dat moment kwamen we in de wereld van showbizz en artiesten, waaronder o.a. Golden Earring en Exception. Veel van die jongens kwamen bij ons thuis of hielden een oogje in het zeil als we ergens moesten optreden.’ We kregen een contract bij de platenstudio van Pim Jacobs en maakten ons eerste singeltje, het nummer ‘Oh what a price’. Bianca werkte nog een poosje op de cadeauafdeling van de Californiafabriek. Patricia en Stella gingen naar de middelbare school, maar de schoolprestaties hadden te lijden onder de toenemende populariteit van het trio.

In plaats van op school waren ze vaak in de patatzaak van Klaas Uitdebosch te vinden waar ze moesten bijkomen van het drukke weekend. ‘Onze rapporten waren er dan ook naar.’ ‘Jullie deugen geen van drieën,’ riep mijn moeder eens in haar wanhoop, maar ze maakte toch zorgzaam de mand met eten klaar die we meekregen als we gingen optreden.

Er volgden meerdere optredens op televisie, onder meer bij ‘Voor de vuist weg’ van Willem Duys. ‘The Hearts of Soul’ werd een bekende naam in de muziekwereld. ‘Een absoluut hoogtepunt was het optreden op het Eurovisie songfestival in 1970 met het liedje Waterman. We traden veel op maar zijn er niet rijk van geworden. Meestal werd door onze manager één bedrag afgesproken voor een optreden, maar daar gingen de kosten voor de band, kleding, visagie en fotoshoots af.

Wat overbleef moesten we met z’n drieën delen en dat was nooit veel. Ook de belasting deelde mee. Onze boekhouding werd nauwkeurig gedaan door een jongen die schuin tegenover ons woonde, ene Henkie Schipper’, zegt Stella.

In 1972 overleed moeder Dinah Maessen op 43-jarige leeftijd, een grote slag voor het gezin. ‘Ze is in Harderwijk begraven. Ik hoorde ooit eens dat mijn moeder, vanwege haar grote gezin, voor konijn werd uitgemaakt en dat is altijd pijn blijven doen,’ zegt Bianca. ‘Respectloos’ vind ik dat. ‘Ze was in alle opzichten een goede moeder en ondanks ons grote gezin zijn we nooit iets tekort gekomen.

Ze wist de onhebbelijkheden van ons allemaal en was streng maar zorgzaam.’ Jules Maessen nam, na haar overlijden, ontslag uit het leger om de zorg voor zijn gezin op zich te nemen en ging als begeleider van The Hearts of Soul mee met tournees en optredens. ‘We hebben veel meegemaakt en zijn opgetreden met Demis Roussos, Julio Elgesias en zelfs met The Temptations. We hebben shows en prijzen gewonnen en een hele leuke tijd gehad. Het gezin Maessen verhuisde naar Veghel en de dochters vestigden zich later in België. Naast hun werk als trio traden ze op als achtergrondzangeressen voor verschillende artiesten, zowel in de studio als bij live-optredens. Het was overigens niet altijd feest. Managers en secretaresses hielden streng toezicht op het welbevinden van de zangeressen en wat ze als drank en voeding tot zich namen.

Ook het uitgaansleven werd strikt aan banden gelegd. De groep veranderde van naam en werd Dream Express en deed in 1977 weer mee met het Eurovisiesongfestival, nu voor België. Optredens waren er vooral in België en Duitsland, maar ook op Pasar Malams en Indische festivals. De dames gingen vaker solo optreden en Stella nam voor de derde keer deel aan het Eurovisie songfestival (weer voor België) en eindigde met het nummer ‘Si tu aîmes ma musique’ op de 4de plaats. In 1993 overleed vader Jules Maessen op 69-jarige leeftijd.

Geheel onverwachts overleed Patricia in 1996 op 44-jarige leeftijd aan een hersenbloeding. Met het verlies van Patricia was een belangrijk element uit de voormalige groep weggevallen.

Patricia leverde een grote bijdrage aan de muziek van de groep.We zijn altijd bezig gebleven met muziek,’ zegt Stella, ‘maar kregen daarnaast relaties en kinderen.’ Het werd wat rustiger rond The Hearts of Soul. De familie Maessen, is een hechte familie, met strikte normen en waarden waarin respect en verantwoordelijkheid belangrijke begrippen zijn. Twee van de jongens, Frans en Edwin, overleden op jonge leeftijd, zodat nog acht van de elf kinderen in leven zijn.

Voor Doreen, de jongste van de drie, heeft deze geschiedenis zich op een afstand afgespeeld. Ze was een stuk jonger en keek met grote ogen naar de verrichtingen van haar zussen.

Een jaar of vijf geleden, toen haar eigen dochter wat ouder werd, is ze aangehaakt en hebben Bianca en Stella, nu aangevuld met Doreen, de groep The Hearts of Soul nieuw leven ingeblazen. We treden regelmatig op, maar doen dat er nu een beetje bij. Niet vaker dan één, maximaal twee keer in de week, want een optreden is slopend. Als we na een optreden thuis komen is het meestal diep in de nacht en het kost een paar dagen om weer bij te komen. Maar het is weer leuk en vooral ook leuk om te zien dat veel mensen ons niet vergeten zijn.’ In 2010 hebben The Hearts of Soul voor het eerst sinds lange tijd een nieuwe single, Suddenly you, opgenomen waarmee ze muzikaal weer aan de weg timmeren. Iets dat in de loop van de jaren niet veranderd is, is het enthousiasme waarmee wordt opgetreden. The Hearts of Soul zijn echte soulsisters gebleven die naast bekende covers veel eigen werk ten gehore brengen in een swingend optreden. ‘Je wil altijd professioneel blijven,’ zegt Stella. ‘We zijn in Harderwijk ontdekt en hebben er een belangrijke periode van onze jeugd doorgebracht. Het zou leuk zijn nog eens terug te komen.’

Bianca, Stella en Doreen Maessen, Hearts of Soul in 2011